മനുഷ്യനും ദൈവവും - കവിത

മനുഷ്യനും ദൈവവും

കാട് കരഞ്ഞു 

കാട്ടാറു കവിഞ്ഞു .

കുത്തി ഒലിപ്പിച്ചു 

നാട് നിറഞ്ഞു .

ഓടി ഒളിച്ചു 

കൂകി വിളിച്ചു .

ഇടവഴിയും പെരുവഴിയും 

കടൽപോലെ പോണെ .

കരയുന്ന കരളുകൾ 

ഇടറുന്ന കാലുകൾ 

ഇട തടവില്ലാതെ 

അണയും ആഘാതങ്ങൾ .

ആരെ നീ തൊഴുവുന്നു .

ആർക്ക്   നിവേദിക്കുന്നു .

മനുഷ്യരെ നീ തന്നെ 

ദൈവവും നിവേദ്യവും .

ഒത്തു ഒരുമിച്ച് 

ഒരു തോണിയുണ്ടാക്കാം 

ഒരു നൂറു കൈകളാൽ 

പങ്കായവും തീർക്കാം 

കാട് കരഞ്ഞത് 

എന്തിനെന്ന് ഓർക്കാം 

കാട്ടാറു കവിഞ്ഞാൽ 

ഒരു തോണിയുണ്ടാക്കാം 

കടലുകവിഞ്ഞാൽ 

കരതേടി പോകാം 

ഒരു നൂറ് കൊല്ലമുണ്ട് 

ഒരുപാട് ചെയ്യാൻ .

സജീവ്കുമാർ 

എഴുത്തുകാരൻ

 എഴുത്തുകാരൻ 

പാട്ടൊക്കെ പാടി 

പറക്കുന്ന പറവക്ക് 

പേരൊന്നു ചൊല്ലി 

വിളി കേൾക്കുമോ .

ആ പാട്ട് ,ഞാൻ 

പണ്ടേ പറഞ്ഞതാ 

പാടാൻ എനിക്ക് 

അറിയാണ്ട് പോയി .

പറവ ചിരിചിച്ചു 

ഉയരെ പറന്ന് 

വീണ്ടും ഉറക്കെ 

പാടി .

വെയിലേറ്റ്  പറവ 

ചിറക് തളർന്നപ്പോൾ 

ചിറകുകളായി ചിലർ 

കൂടെവന്നു .

ഉള്ളിൽ ചിരിച്ചു 

ചിരിച്ചുകരഞ്ഞു ഞാൻ 

പാടാൻ അറിയാതെ 

പാട്ടെഴുതി 

വീണ്ടും

പാടാൻ അറിയാതെ 

പാട്ടെഴുതി..

സജീവ്കുമാർ