മനുഷ്യനും ദൈവവും
കാട് കരഞ്ഞു
കാട്ടാറു കവിഞ്ഞു .
കുത്തി ഒലിപ്പിച്ചു
നാട് നിറഞ്ഞു .
ഓടി ഒളിച്ചു
കൂകി വിളിച്ചു .
ഇടവഴിയും പെരുവഴിയും
കടൽപോലെ പോണെ .
കരയുന്ന കരളുകൾ
ഇടറുന്ന കാലുകൾ
ഇട തടവില്ലാതെ
അണയും ആഘാതങ്ങൾ .
ആരെ നീ തൊഴുവുന്നു .
ആർക്ക് നിവേദിക്കുന്നു .
മനുഷ്യരെ നീ തന്നെ
ദൈവവും നിവേദ്യവും .
ഒത്തു ഒരുമിച്ച്
ഒരു തോണിയുണ്ടാക്കാം
ഒരു നൂറു കൈകളാൽ
പങ്കായവും തീർക്കാം
കാട് കരഞ്ഞത്
എന്തിനെന്ന് ഓർക്കാം
കാട്ടാറു കവിഞ്ഞാൽ
ഒരു തോണിയുണ്ടാക്കാം
കടലുകവിഞ്ഞാൽ
കരതേടി പോകാം
ഒരു നൂറ് കൊല്ലമുണ്ട്
ഒരുപാട് ചെയ്യാൻ .
സജീവ്കുമാർ
